“Yalancılık,” Dünya kurulduğundan bu yana var olan bir olgudur.

Yalan binlerce yıldır edebiyatın, felsefenin, psikolojinin ve popüler kültürün ilgi alanı olageldi.

 “Algı dediğimiz kavram,” duyu organlarının uyarılmaları sonucunda meydana gelen sinyallerin yönlendirilmesi sayesinde oluşuyor.

Çağımızda bu durum öylesine yaygın hale geldi ki doğrularla yalanlar adeta iç içe girmiş.

 Kim yalan söylüyor, kim doğru söylüyor ayırt edilemez hale geldi.

Günümüzde “yalan ve algılar,”  televizyonlarda, internette ve sosyal medyada tüm hızıyla etkilerini gösteriyor.

Karamsar ve saldırganlıkla ilgili pek çok “kişilik tiplemeleri” var.

Ülkemizde yaygın hale gelen iki tipleme daha fazla öne çıkıyor.

Bunlardan birincisi, “ruhsal yönden rahatsızlığı” olanlar.

İkincisi, “siyasal yönden rahatsızlığı” olanlar.

Her iki tiplemelerin “saldırganlıkları ve karamsarlıkları” çok ileri boyuttadır.

“Siyasal yönden saplantıları” olanlar üzerindebiraz duralım.

Yapılan araştırmalara göre, ilk yıllar evliliğin geleceği üzerinde belirleyici olacak kritik durumlardır. Günümüz insanının beklentileri, birbirlerini kabullenmeleri, gerçek kişiliklerinin ortaya çıkmasıyla yavaştan yavaştan tartışmalar başlar. Eğer evlilik hazırlıklarının alt yapıları sağlamsa sorunlar birden ortaya çıkmaz. Hazırlıksız bir evlik yapıldıysa, ilk günlerden sorunlar baş göstermeye başlar. Hatta boşanma bile olabilir. En önemlisi kadın açısından romantizm, erkek açısından cinsel doyum yoksa durum çok daha vahim bir hal alır. Bu açıdan evliliğin ilk yılı sınav yılıdır diyebiliriz.

Evlenme zamanı gelen pek çok genç, ekonomik imkânsızlıklarını bahane ederek:

 “Bu hayat pahalılığında nasıl evleneyim?” gerekçesini ortaya koyar.

 Diğer bir gerekçe de çevresinde ve toplumdaki “geçimsiz evlilikleri ve boşanmaları” öne sürerek:

 “Evlenip onlar gibi olacağıma hiç evlenmeyeyim daha iyi” diyenlere çok rastlıyoruz.

 Elbette bu gerekçelerin haklılık payları vardır, ancak işin aslı geçekten öylemi?

İnsanoğlunun atası Hz. Âdem yaratılmadan önce; dağların, ormanların, tepelerin, nehirlerin, cinlerin ve meleklerin yaratıldığını Kuran-ı Kerim bizlere bildiriyor.
   Nitekim bakara suresinin 30. ayetinde Allah-u Teâlâ meleklere hitaben: "Ben yerde bir halife yaratacağım!" dedi.

 Melekler de: "Yerde fesat yapacak, kan dökecek kimseleri mi yaratacaksın? Hâlbuki biz, hamd ederek seni tespih ve takdis ediyoruz." dediler.

 Allah(cc) da: "Sizin bilmediğinizi ben biliyorum!"  buyurarak İnsana ait çok önemli bir özelliğe işaret ediyor.

 “Yeryüzünde kan döken ve fesat çıkaran” ifadesi insanın fıtratında var olan diğer duygular gibi ”kan dökme ve saldırganlık İçgüdüsü” dür.

“Kurban kesmek,” dini bir vecibe olmasının yanında “insan psikolojisi” açısından ele alındığında “bilinçaltında var olan saldıranlık içgüdüsünü” kontrol altına alma açısından da bir rahatlama şeklidir.

Başka bir toplumu kendimize referans alma eğilimi bizde “3.Selim”  ile birlikte başladı.
     Millet olarak, bu güne kadar referansı sürekli dışarıda arama telkinleriyle şartlandık.

 Bu coğrafyanın bir insanı olarak, bir Müslüman olarak,  bir Türk olarak ne hissediyorum veya ne düşünüyorum bilincinden uzak yetiştik.
     Parçalanmış bir kişiliğimiz, bir kimliğimiz var ortada…
     Zaten bu yüzden kendimizi sevmiyoruz.

Zaten bu yüzden birbirimize güvenmiyoruz.

Aidiyet duygumuz gelişmediğinden, geçmişimizden, tarihimizde ve dilimizden adeta utanır duruma geldik.

Oysa “Rusya,”  hala eski çarlıklarıyla övünüyor.
    “İngilizler,” eski kraliyetiyle varlıklarını sürdürüyorlar.
     “Yunanlılar,” Roma kültürüyle kimliklerini ortaya koyuyorlar.
    Millet olarak bizler ise, neden “Osmanlı kimliğimizi” rahatlıkla ortaya koyamıyoruz veya koymuyoruz?..

İnsanın bir fikri, bir çizgisi, bir anlayışı, bir davası ve bir duruşu olmalı.

Doğruya doğru, eğriye eğri diyebilecek bir kişiliği ve kimliğe sahip olmalı.

Menfaati için alçalan, üç kuruş için her kılığa giren biri olmamalı.

Zorluklar karşısında dahi kişiliğinden taviz vermeyen dürüst biri olmalı.

Olayları saptıran, dolambaçlı davranışlar içinde olan biri olmamalı.